Władysław Podkowiński (1866 - 1895) większość swojego życia spędził w Warszawie. Urodził się w skromnej warszawskiej rodzinie, jego ojciec, Antoni był kolejarzem, matka, Waleria była córką właściciela lombardu. W rok po narodzinach Władysława Podkowińskiego, jego ojciec zmarł w katastrofie kolejowej niedaleko Piotrkowa. Odtąd matka decydowała o losie chłopca, posyłając syna do szkoły technicznej przy warsztatach kolei warszawsko-wiedeńskiej. Dzięki śiadomości matki, która zauważyła brak zainteresowania chłopca tematami technicznymi i drzemiących w nim talentów malarskich, posłała go do Warszawskiej Klasy Rysunkowej. Tutaj uczył się w u Wojciecha Gersona, zarabiał zaś na życie ilustrując czasopisma warszawskie, 'Tygodnik Ilustrowany', 'Wędrowiec', 'Kłosy'.
  Pieniądze, zarobione ze współpracy z czasopismami warszawskimi pozwoliły mu oraz jego przyjacielowi Józefowi Pankiewiczowi, na podróż do Petersburga w 1885 roku. Ten roczny okres twóczości charakteryzuje się zainteresowaniem scenami batalistycznymi (wpływ nauczyciela Bogdana Willewalda).
  Po rocznym pobycie w Petersburgu obaj artyści wrócili do Warszawy. Podkowińki wciąż utrzymywał się, ilustrując artykuły do 'Tygodnika Ilustrowanego'. W 1889 roku Podkowiński realizuje swoje zamiary, wyjeżdżając wraz z Pankiewiczem do Paryża. Tam obaj artyści poddają się nurtowi impresjonizmu. Ten kierunek realizują obaj po powrocie do Polski, ale tutaj nie uzyskują zrozumienia.
  W 1891 roku Podkowiński otrzymuje zaproszenie od Juliana Maszyńskiego na dłuższy pobyt w majątku Mokra Wieś pod Garwolinem. Artysta wykorzystuje ten czas, malując szereg idyllicznych obrazów wsi i otaczającej przyrody. Z tego okresu pochodzi wystawiany w Sukiennicach obraz 'Pole łubinu'.
  Rok później następuje gwałtowny zwrot w twórczości Podkowińskiego. W miejsce sielankowych obrazów przyrody artysta maluje obrazy zagadkowe, mroczne. Sądzi się, że na taki zwrot mogła mieć wpływ gruźlica płuc, choroba wówczas nieuleczalna i nieszczęśliwa miłość do Ewy Kotarbińskiej, żony Miłosza Kotarbińkiego. Być może pod wpływem tychże emocji Podkowiński malował słynny 'Szał' (1893-94). W tym samym roku 1894 Podkowiński namalował mroczny obraz 'Marsz żałobny Szopena' (prezentowany w Gmachu Głównym Muzeum Narodowego. Zmarł przedwcześnie w wieku 29 lat na chorobę płuc, został pochowany na warszawskich Powązkach.
  W Sukiennicach znajdują się:

Szał uniesień – jego najbardziej znany obraz, wystawiony został w „Zachęcie” 18 marca 1894 r. na wystawie tzw. jednego obrazu. Obraz od razu wzbudził wiele emocji, w ciągu niecałych dwóch miesięcy zobaczyło go ok. 12 tysięcy widzów. Obraz stał sie jeszcze bardziej głośny, kiedy autor 23 kwietnia pociął obraz na oczach przypadkowych gapiów.

Portret Teresy z Łabędzkich Jasieńskiej - jest to portret żony Feliksa 'Mannghi' Jasieńskiego. Feliks Jasieński, widząc pogarszający się stan artysty, zaprosił go do zaprzyjaźnionej rodziny Ośniałowskich mieszkających w Sobótce pod Opatowem. Podkowiński odpłacał się Jasieńskim, malując liczne obrazy, wśród nich znalazł się również portret Teresy Jasieńskiej na tle dekoracyjnej tkaniny. Obraz namalowany został w 1893 roku.
  Portret Teresy Jasieńskiej jest jednym z kilku namalowanych przez Podkowińskiego portretów całopostaciowych. Do tego cyklu należy 'Konwalia' ukazująca młodą, piękną kobietę wąchającą konwalie. Ta prosta kompozycja prawdopodobnie podyktowana była gustami odbiorców.

Obrazy Wilczyce - pole koniczyny, Pejzaż ze stogiem oraz W ogrodzie, - nawiązują do pobytu Podkowińskiego w posiadłości Ośniałowskich w 1893 roku. Wszystkie prezentowane dzieła są darem Feliksa Jasieńskiego.

W Gmachu Głównym Muzeum Narodowego prezentowany jest jeszcze jeden obraz Władysława Podkowińskiego - 'Marsz żałobny'. Malarz świadomy swej nieuleczalnej choroby oraz niespełnionej miłości całkowicie zmienia stylistykę, obrazy stają się mroczne, posępne, dominują odcienie czerni i szarości.

Literatura:

• Faryna-Paszkiewicz Hanna, Władysław Podkowiński, Warszawa 1987