Henryk Rodakowski (1823 Lwów - 1894 Kraków) pochodził z dość zamożnej rodziny. Ojciec Hipolit był wziętym adwokatem, matka, Maria z Singerów pochodziła z niemieckiej rodziny kupieckiej. Za sprawą rodziców wyjechał do Wiednia na studia prawnicze. Zgodnie ze swoimi zainteresowaniami uczył się równolegle malarstwa u znanych austriackich mistrzów, takich jak Danhauser, Eybl, Ammerling.
  Po skończeniu studiów prawniczych w 1846 roku Rodakowski wyjechał do Paryża, wstąpił do pracowni Leona Cognieta. W Paryżu spotkał się z licznymi artystami, m. in. z Leonem Kaplińskim czy Janem Aleksandrem Fredro (synem dramatopisarza), Juliuszem Kossakiem. Wielkim sukcesem Rodakowskiego stało się zdobycie pierwszej nagrody w 1852 w paryskim Salonie za portret Henryka Dembińskiego. Nagroda zapewniła mu rozgłos i uznanie, stał się wziętym malarzem na zamówienie.
  W 1861 roku Henryk Rodakowski ożenił się z austriacką baronówną Kamilą Salzgeber, wdową po bankierze wiedeńskim Auguście Blühdorn. Małżeństwo zapewniło mu nie tylko szczęśliwą rodzinnę, ale też stabilizację finansową. Malował więc niewiele. Efektem jest dość skromna liczba jego dzieł, rozproszonych ponadto w kolekcjach prywatnych.
  W 1889 roku malarz wyjeżdża do Wiednia, a w 1893 do Krakowa. Jego przyjazd do Krakowa zbiega się ze śmiercią Jana Matejki. Rodakowskiemu zaproponowano przejęcie po Matejce stanowiska dyrektora Szkoły Sztuk Pięknych. Stanowiska tego przejąć nie zdążył, zmarł 28 grudnia 1894 roku. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim. W polskich zbiorach znajduje się kilka obrazów Rodakowskiego, głównie portretów. W Sukiennicach znajdują się:

Portret Henryka Dembińskiego - uczestnik walk podczas Powstania Listopadowego oraz Wiosny Ludów na Węgrzech. Za ten portret Henryk Rodakowski otrzymał złoty medal na Salonie paryskim w 1852 r. Cyprian Kamil Norwid, widząc obraz, tak go opisał:

Jest ci to on, tam, gdzie nie kłamią twarze,
Gdzie czujny dziejów styl - nikomu nie uwłóczy;
Jest ci to on, kiedy słuchając - każe -
Za wzroku patrząc kres, milczy, i milcząc, uczy...
Ten samy włosa snop, co z hełmu zda się grzywą,
Pogoda w ruchu w takt heroicznemu śpiewowi;
Sybirskie - futro wziął i ręką waży leniwą,
Acz mu należy się , więzień i wygnań królowi!
Chorągwi za nim krew? Czy łuny szyba czerwona?
Przeszłości jakiejś tło - co się rozdziera... i kona!...
Granitu przy nim słup, ręką budzony z uśpienia
Przedpotopowy tom dziejów i rysów stworzenia...

Portret Włodzimierza Dzieduszyckiego - przyrodnika, kolekcjonera, twórcy Muzeum Przyrodniczego w Zarzeczu (dziś Muzeum Naukowo Przyrodnicze we Lwowie)

Kardynał


Literatura:

• Stepnowska Teresa, Henryk Rodakowski, Warszawa 1983