„Pochodnie Nerona”

  Henryk Siemiradzki wykonał obraz „Pochodnie Nerona” w roku 1876 mając 33 lata. Był wówczas u progu sławy. Malarz skomponował dzieło na zasadzie kontrastu. Po lewej stronie umieścił Rzymian siedzących przed pałacem Nerona. Rzymianie tworzą grupę osób zajętych zabawą, własna przyjemnością. Wśród postaci zauważamy pijanych młodzieńców zabawiających się z nagimi kobietami, zapatrzonych w siebie, jakby nie zauważających tragedii innych.
  Przeciwieństwem tej sceny jest prawa strona obrazu. Tutaj, na tle zachodzącego słońca rozgrywa się dramat ludzi żywcem palonych za wiarę. Płomienie rozświetlają scenę, wyrażają nadejście lepszych czasów, bo choć słońce zachodzi, jutro zaświeci nowe światło nadziei.
  Obraz Siemiradzkiego był dla odbierających wyraźnym symbolem sprzeciwu wobec polityki zaborców. Polacy jednoznacznie interpretowali ten obraz, zauważając analogie między losem swoim a pierwszych wyznawców chrześcijaństwa. Henryk Siemiradzki podzielał ten pogląd, twierdząc: „Męczeństwo, cierpliwość, wytrwałość prowadzą do zwycięstwa”.