Kazimierz Wielki, który w 1335 roku lokował miasto Kazimierz, nie mógł przypuszczać, że już w następnym wieku jego polskie miasto zostanie zasiedlone przez ludność pochodzenia żydowskiego.
  W 1497 roku płonie kościół św. Anny, a że okoliczna ludność to głównie Żydzi, wina spada właśnie na nich. Wtedy też król Jan Olbracht siłą przenosi ich do sąsiedniego miasta Kazimierza, odtąd ich losy wpisały się nierozerwalnie w historię miasta Kazimierza.
  Żydzi osiedlili się przy wschodniej stronie murów miejskich, utworzyli długi i wąski plac, zwany dziś ulicą Szeroką. Stąd przez następne wieki promieniowała kultura żydowska.
  Na ulicy Szerokiej znajdowało się wszystko to, czego potrzebowali mieszkańcy. Była to więc synagoga (Stara Synagoga), szkoła żydowska – jesziwa, mykwa, sklepy i warsztaty, po przeciwnej zaś stronie cmentarz. Z czasem powstawały nowe obiekty, głównie sakralne.
  Około roku 1560 wybudowana została druga synagoga zwana Remuh, fundowana przez bogatego mieszkańca Izraela Iserlesa. Jego syn, Mojżesz, zasłynął jako kodyfikator prawa, tworząc z talmudu aszkenazyjskiego i sefardyjskiego spólny zespół praw Obrus.
  W następnym wieku powstały jeszcze dwie synagogi na placu – Synagoga Wolfa Poppera i Synagoga na Górce.
  W pierwszej połowie XVII wieku następuje ekspansja Żydów w kierunku zachodnim. W obręb miasta włączony zostaje pas ziemi o szerokości ok. 150 metrów. Tutaj budowane są dwie kolejne synagogi – Izaaka oraz Kupa.
  Ostateczne uwolnienie Żydów z przymusu mieszkania na Żydowskim Kazimierzu następuje w roku 1822, kiedy to miasto Kraków zezwala na swobodne osiedlanie się wyznawcą religii mojżeszowej na terenie całego Krakowa.
  Ekspansja Żydów nastąpiła głównie w obrębie Kazimierza, Stradomia, będącymi już wówczas dzielnicami Krakowa, oraz miasta Podgórza. Poza obszarem Kazimierza zbudowali nowe domy modlitwy na ul. Grodzkiej i dzisiejszej ul. Węgierskiej.
  Znaczna liczba Żydów w Podgórzu oraz specyficzne ukształtowanie terenu, skłoniło Niemców do założenia właśnie tutaj getta żydowskiego. Jest to jednak historia Podgórza.
  Po II wojnie światowej władze PRL nie obeszły się z Żydami życzliwie, dowody świadczą, że również ludność chrześcijańska prześladowała Braci Starszych w Wierze. Świadczy o tym choćby pogrom z 11 sierpnia 1945 roku. Po utworzeniu państwa Izrael w 1948 roku większość Żydów została przymuszona do wyjazdu do Izraela.
  Obecnie w Krakowie mieszka około 190 osób pochodzenia żydowskiego. Kultywują oni swoją religię i zwyczaje w synagogach, którym przywrócono pierwotną funkcję domu modlitwy. Po roku 1989 Żydowski Kazimierz odzyskał swój blask, dzisiaj jest jedną z najczęściej odwiedzanych turystycznych dzielnic Krakowa.

   Literatura:

• Adamczewski Jan, Mała Encyklopedia Krakowa, Kraków 1996 hasło: 'Kazimierz',

• Halkowski Henryk, Legendy z Żydowskiego Miasta na Kazimierzu pod Krakowem, Kraków 1998

• Katalog Zabytków Sztuki. t. IV Miasto Kraków, cz. VI Kazimierz i Stradom, Judaica: Bóżnice, budowle publiczne i cmentarze, red. Izabella Rejduch-Samek i Jan Samek, Warszawa 1995

• Ostrowski Jan, Kraków, Warszawa 1989, rozdz. "Kazimierz i Stradom", s. 312-339