Jadwiga Andegaweńska (18 lutego 1374 - 17 lipca 1397 Kraków), najmłodsza z trzech córek Ludwika Węgierskiego i Elżbiety Bośniaczki, przybyła do Polski wskutek kryzysu dynastycznego związanego z nie pozostawieniem męskiego potomka przez Ludwika Węgierskiego, wcześniej zaś przez Kazimierza Wielkiego. Kryzys został przełamany spotkaniem w Radomsku, gdzie uchwalono przyjęcie Jadwigii Andegaweńskiej jako króla Polski. Jadwiga przybywa do Polski w roku 1384 i dwa lata później zostaje poślubiona przybyłemu z Litwy Jagielle. Ceremonia połączona zostaje z chrztem litewskiego księcia, który przyjmuje chrześcijańskie imię Władysław oraz z symbolicznym chrztem Litwy. Dotrzymując przyrzeczenie nawrócenia na wiarę chrześcijańską północnego sąsiada Polski para małżeńska funduje w 1387 roku biskupstwo wileńskie. Nowo wybudowana katedra otrzymuje wezwanie św. Stanisława Biskupa i Męczennika, czyli takie samo jak Katedra Wawelska.

  W polityce międzynarodowej na czoło wysuwa się kwestia obecności Krzyżaków i zajęcie przez nich ziemi dobrzyńskiej zastawionej bezprawnie przez Władysława Opolczyka. W 1397 roku doszło we Włocławku do spotkania królowej z mostrzem zakonu Urlichem von Jungingenem. Do ugody wówczas nie doszło, przeciwnie zaogniona sytuacja groziła wojną.

  Wpływ Jadwigii Andegaweńskiej na Kraków jest także istotny. Królowej przypisywana jest fundacja kościoła karmelitów na Piasku, ona też działała na rzecz odnowienia Akademii Krakowskiej, czego efektem jest założenie Fakultetu Teologicznego (uniwersytet Kazimierza Wielkiego takiegoż nie posiadał) oraz przekazanie klejnotów na odnowienie Uczelni.

  Królowa (król) Jadwiga żyła tylko niecałe 26 lat, dziś trudno wysnuwać hipotezy jakież dokonania mogłyby zostać przez nią dokonane, gdyby nić życia nie została przerwana tak wcześnie. Królowa umiera 17 lipca 1399 roku. Bezpośrednim powodem śmierci był nieudany i przedwczesny poród. Trzy tygodnie wcześniej rodzi się córka Jadwigi i Jagiełły - Elżbieta Bonifacja (pierwsze imie nadane po babce, drugie po ojcu chrzestnym papieżu Bonifacym IX). Chrztu dokonuje powiernik królowej Wojciech Jastrzębiec. Niemowle po porodzie zmarło, wkrótce ten sam los spotkał królową matkę.
  Królowa umiera w opinii świętości, do kanonizacji jednak nie doszło mimo że już w 1426 wizytujący Katedrę Wawelską Wojciech Jastrzębiec, będący wówczas posłem papieża Bonifacego IX, jak i biskup Zbigniew Oleśnicki takie przygotowanie poczynili. Gorącym orędownikiem kanonizacji był Jan Długosz, pisał on: "Niewiele mam nadziei co do kanonizacji, bo w próżni rękoma wywijamy. Nie masz bowiem pewności, aby pieniądze uzbierane poszły na ten użytek, gdyż już większa ich część została rozwleczona". Analiza ówczesnej sytuacji politycznej każe widzieć w braku kanonizacji udział Zakonu Krzyżackiego. Zmarła królowa Jadwiga miała przepowiedzieć wojnę między Zakonem a połączonymi siłami Polski i Litwy. W wiekach późniejszych większych starań o kanonizację już nie podejmowano, do kanonizacji Jadwigii doszło dopiero w czasach współczesnych. Jadwiga beatyfikowana została w 1979 roku przez Jana Pawła II, kanonizowana także przez papieża-Polaka w roku 1997.

  Gdzie szukać śladów:

- Kościół O.O. Karmelitów na Piasku - odcisk stópki świętej Jadwigii
- Collegium Maius - fundacja królowej
- Katedra Wawelska:
  • lewa strona prezbiterium - pierwsze miejsce spoczynku królowej
  • biały sarkofag po prawej stronie ambitu - miejsce spoczynku królowej w latach 1949-1987
  • czarny krucyfiks i trumienka świętej - obecne miejsce spoczynku świętej

Literatura:

• Zbigniew Święch, Budzenie Wewelskiej Pani Królowej Jadwigii, Kalwaria Zebrzydowska 1989