Zwierzyniec to jedna z najciekawszych dzielnic Krakowa. Pierwszym potwierdzonym właścicielem jest Piotr Włostowic ze Skrzynna z rodu Łabędziów, prawdopodobny fundator kościoła Najświętszego Salwatora (1148 r.).

Pewnego dnia Piotr Włostowic nagle stracił wzrok. Sądząc, że jest to boska kara za wcześniej popełnione grzechy, przyszedł do konfesjonału, wyznać swoje grzechy. Spowiednik, w ramach pokuty, nakazał mu zbudowanie 7 kościołów i 7 klasztorów. Piotr Włostowic, w swojej nadgorliwości zbudował 70 kościołów i 70 klasztorów, ale mimo wszystko wzroku nie odzyskał. Wrócił więc do spowiednika z żalem, a ten odpowiedział: „Miałeś zbudować 7 kościołów i 7 klasztorów”. Piotr Włostowic dokładnie tym razem spełnił swoją pokutę, po czym odzyskał wzrok.

   Obszar dzisiejszego Zwierzyńca (prawdopodobnie też Bielan, Balic i Zabierzowa) przeszedł na ręce Gryfitów po tym jak jedyna córka Piotra Włostowica, Agapia wyszła za mąż za Jaxę Gryfitę z Miechowa. Małżeństwo to nie doczekało się potomka. Jaksa Gryfita, między 1158 a 1162 rokiem sprowadził na swoje posiadłości norbertanów i norbertanki z czeskich Doxan (dziś dzielnica Pragi), po czym wyruszył na wyprawę krzyżową do Ziemi Świętej. Po powrocie ufundował jeszcze Kościół Grobu Bożego w Miechowie, na wzór Bazyliki Grobu Bożego znajdującej się w Jerozolimie. Zmarł w 1176, a jego ziemie przeszły w ręce zakonu.

   Norbertanki, mimo niesprzyjającego położenia na terenach podmokłych i przy pewnej odległości od królewskiego Krakowa, sprawnie zagospodarowały teren. Założyły one stawy ciągnące się na osi wschód-zachód, wzdłuż rzeki Rudawy zbudowały zaś szereg młynów, z których ostatni pracował aż do 1908 roku. Z kolei na południowym stoku wzgórza bł. Bronisławy założyły winnicę (jej istnienie potwierdzone jest w dokumentach z XV w.).

   Zwierzyniec, mimo swego położenia niecałe dwa kilometry od Wawelu, aż do 1910 roku pozostawał podmiejską wsią. Nigdy nie otoczony murami, w razie agresji przeciwnika na pobliski Kraków, to właśnie on stanowił pierwszy cel ataku. Kilkakrotnie był niszczony: w 1241 roku przez Tatarów, w 1587 przez arcyksięcia Maksymiliana Habsburga, pretendującego do korony polskiej po śmierci Stefana Batorego, czy w 1657 zaatakowany przez Szwedów.

   W 1817 roku zmarł w Solurze Tadeusz Kościuszko. W następnym roku jego prochy sprowadzono do Krakowa i złożono w Krypcie Świętego Leonarda w Katedrze na Wawelu, a w latach 1820-23 decyzją Senatu Wolnego Miasta Krakowa na wzgórzu bł. Bronisławy zbudowano Kopiec Tadeusza Kościuszki, swoisty pomnik bohatera narodowego. Miejsce, jakie wybrano, to była pustelnia błogosławionej Bronisławy. Wkrótce nowy pomnik, jak sądzono "twardszy od spiżu" wrósł się w panoramę Krakowa a samo miejsce stało się ulubionym miejscem spacerów krakowian... ciąg dalszy