Tarcza Juliusza Cezara - oto obiegowa nazwa tego przedmiotu. Z Juliuszem Cezarem zdecydowanie nie miała nic wspólnego, a nazwa jest podyktowana wiarą Izabeli Czartoryskiej, że istotnie posiada przedmiot starożytny. Jak ten przedmiot dostał się w jej ręce, o tym zadecydował przypadek.
  W wyniku reform króla Stanisława Augusta Poniatowskiego powstała Szkoła Rycerska, mająca kształcić kadry mające bronić Rzeczpospolitą przed agresywna polityką sąsiadów. Jednym z uczniów był siedemnastoletni wtedy Michał Sokolnicki. Kształcenie Sokolnickiego przyniosło wymierne efekty podczas wojny o niepodległość z Prusami oraz z Rosją. Sokolnicki walczył z Henrykiem Dąbrowskim w Wielkopolsce, po utracie niepodległości wyjechał do Francji, gdzie wkrótce stanął u boku Napoleona.
  W 1810 roku Sokolnicki ciężko zapadł na zdrowiu i dla podratowania zdrowia przebywał w majątku Czartoryskich w Puławach. Najwyraźniej pasje kolekcjonerskie Izabeli Czartoryskiej były bardzo zaraźliwe skoro po wyleczeniu wyjechał na tereny dzisiejszych południowych Niemiec, Belgii i Francji z myślą o działalności zbierackiej. Przebywając tam nazbierał kilkadziesiąt skrzyń różnego rodzaju przedmiotów - obrazów, rzeźb (głównie gotyckich), manuskryptów i te skrzynie skrupulatnie wysyłał do Puław.
  Wśród setek przedmiotów znalazła się również omawiana tarcza, jak wierzył Sokolnicki, była to tarcza Juliusza Cezara. Dziś nikt już nie wierzy w tak stare pochodzenie przedmiotu. Jest to tarcza średniowieczna i ilustruje XVII pieśń Iliady Homera.