Urodzona jako jedenaste z dzieci kowala Bartłomieja Aniela Salawa została ochrzczona w Sieprawiu w kościele pod wezwaniem św. Michała Archanioła w 1881 roku. Wychowywana w ubogiej wielodzietnej rodzinie dziewczynka szybko dojrzewała, edukacja w szkole ludowej zamknęła się dla niej już po dwóch latach, operowała więc jedynie podstawową wiedzą o czytaniu, pisaniu i liczeniu. Już jako dziecko musiała zajmować się pasaniem gęsi, w wieku 13 lat poszła na służbę do gospodarza z tej samej wsi Stanisława Dobosa. Gdy skończyła 16 lat, rodzice postanowili wydać Anielę za mąż, wolała jednak wyprowadzkę do Krakowa i poszukiwanie pracy jako służąca. W mieście pomogła jej początkowo starsza siostra Teresa, jednak już w 1899 roku Teresa w wieku zaledwie 27 lat zmarła. Dla młodszej z sióstr był to czas wielkiej przemiany duchowej, podjęcia postanowień na całe życie, decyzji o poświęceniu swoich dni na czyste umiłowanie Chrystusa.
  W 1900 roku Aniela wstąpiła do katolickiego Stowarzyszenia im. św. Zyty powołanego przez księdza o. Włodzimierza Ledóchowskiego, późniejszego generała zakonu jezuitów przy kościele św. Barbary w Krakowie. W stowarzyszeniu Aniela Salawa wzięła udział w kursach gotowania, czytania i pisania, korzystała z biblioteki.
  W 1912 roku wstąpiła do nowicjatu Franciszkańskiego Zakonu Świeckich przy kościele św. Franciszka z Asyżu w Krakowie, rok później przyjęła imię zakonne Teresa, składając profesję na ręce franciszkaninia o. Izydora Olbrachta.
  Opiekowała się młodymi dziewczętami, które zaczynały swoją drogę zawodową jako służące w Krakowie, nie odmówiła również pomocy w trakcie działań wojennych, spędzając długie godziny w lazarecie. Przynależność do bractwa Matki Boskiej Nieustającej Pomocy (przy OO. Redemptorystach), Sodalicji Mariańskiej (przy kościele św. Barbary), bractwa Szkaplerza Matki Bożej i bractwa różańcowego pochłaniała wiele czasu, dla Anieli Salawy ważną była także coroczna pielgrzymka do sanktuarium Matki Bożej Tuchowskiej.
  W 1916 rozpoczyna pisanie "Dziennika", który przepisany przez spowiednika księdza Stanisława Maciątka i opracowany przez o. Franciszka Świątka, stanie się dla wiernych Kościoła świadectwem mistycznych spotkań błogosławionej Anieli z Chrystusem. Mimo postępującej choroby i osłabienia zdołała jeszcze w 1920 dojść z pielgrzymką na Jasną Górę. Lata następne to czas wielkiego osłabienia, choroby i poczucia samotności, Aniela Salawa przez pewien okres przebywa w szpitalu Stowarzyszenia św. Zyty na ul. Radziwiłłowskiej 8. W roku 1922 wyniszczony gruźlicą oraz stwardnieniem rozsianym organizm poddał się, Anielę Salawę pochowano w Krakowie.
  Rozpoczęty po drugiej wojnie proces informacyjny doprowadził do ekshumacji szczątków Anieli Salawy z Cmentarza Rakowickiego w roku 1949 i przeniesienia ich do kościoła OO. Franciszkanów.
  Beatyfikacja na krakowskim Rynku przez Ojca Świętego Jana Pawła II w roku 1991 stała się wielkim wydarzeniem szczególnie dla Małopolan. Ponad 100 tysięcy wiernych, przygotowujących się do rozpoczęcia Światowego Dnia Młodzieży w Częstochowie następnego dnia, wzięło udział w mszy świętej. Od 2004 roku kościół parafialny pod wezwaniem św. Michała Archanioła w Sieprawiu został ogłoszony przez kardynała Franciszka Macharskiego Sanktuarium bł. Anieli Salawy. Służąca, członkini "zytek" stała się patronką Franciszkańskiego Zakonu Świeckich w Polsce oraz osób z nowotworami. Jej atrybutem w ikonografii jest szal.

Literatura:

• ks. Kazimierz Panuś "Błogosławiona Aniela Salawa" w "Wielcy ludzie Kościoła", wydawnictwo WAM, Kraków 2006