Dziwna jest sztuka Tadeusza Makowskiego. Malował postaci niczym wyciągnięte z bajek. Niektóre przypominają kawałki drewna, inne zastrugany ołówek. Jego sztuka może się podobać lub też zupełnie nie docierać do odbiorcy. Skąd więc ten fenomen?

  Urodził się w Oświęcimiu w 1882 roku, kształcił się na Uniwersytecie Jagiellońskim na kierunkach filologia polska i klasyczna. Jednocześnie studiował drugi kierunek na Akademii Sztuk Pięknych u profesorów Jana Stanisławskiego i Józefa Mehoffera. W 1908 roku wyjechał z Polski, jak się okazuje już na zawsze. Tam właśnie zafascynował się kubizmem, tak popularnym we Francji. Po rozpoczęciu I wojny światowej wyjechał do Bretanii na zaproszenie W. Ślewińskiego. Jego życie przerwał wylew krwi do mózgu, żył 50 lat.

  Pozostawił po sobie kilkadziesiąt obrazów, duża część znajduje się w Muzeum Narodowym w Krakowie, całkiem sporo znajduje się w Warszawie. Rzadko można zobaczyć dzieła Makowskiego na renomowanych aukcjach. Jego obrazy osiągają wysokie ceny. Nie dziwi, bo chociaż należą one do sztuki prymitywnej, ma się wrażenie, że bohaterowie obrazów posiadają dusze.