poprzednia strona... Dalsze zmiany na Wzgórzu nastąpiły za panowania Jagiellonów. Zofia Holszańska oraz Kazimierz Jagiellończyk dobudowują dwie kaplice w zachodniej części świątyni, przedostatni z Jagiellonów – Zygmunt Stary buduje nowy zamek królewski zgodny z kanonami sztuki włoskiej oraz Kaplicę Zygmuntowską. Z kolei Zygmunt August zakupuje w Brukseli serię arrasów.
  Po śmierci ostatniego z Jagiellonów i okresie zawirowań związanych z sukcesją korony, do władzy dochodzi wnuk Zygmunta Starego – Zygmunt III Waza. Ten szwedzki władca buduje bliźniaczą do Kaplicy Zygmuntowskiej, Kaplicę Wazów. W 1595 roku płonie Zamek Królewski. w wyniku pożaru Zygmunt III Waza przenosi się na krótko do pobliskiego Łobzowa, wkrótce zaś wraz z dworem do Warszawy. Od tej pory Warszawa staje się pierwszym miastem w Polsce, Wawel natomiast tylko okazjonalnie odwiedzany jest przez monarchów.
  Wieki XVII i XVIII to okres stagnacji związanej z peryferionizacją Krakowa a także z ogólną sytuacją ekonomiczną państwa. Kolejni władcy przebywają w Krakowie tylko sporadycznie, dwóch z nich, Stanisław Leszczyński i Stanisław August Poniatowski, niezgodnie z ceremoniałem, koronują się poza Krakowem. Wojny ze Szwecją, Rosją, Turcją, Prusami osłabiają Królestwo Polskie, Wzgórze Wawelskie jest kilkakrotnie okradane i niszczone. W 1787 roku przybywa do Krakowa Stanisław August Poniatowski, wyremontowana została część Zamku. Jak się później okazało, była to ostatnia wizyta polskiego króla na Wawelu.
  XIX wiek to okres zupełnego upadku. Okupant austriacki zamienia Zamek Królewski w koszary wojskowe, niszczy szereg istniejących budowli, m. in. kościoły św. Michała i św. Jerzego, a od zachodniej strony Wzgórza buduje szpital.
  W 1880 roku Kraków został odwiedzony przez cesarza Austro-Węgier, Franciszka Józefa. Miasto przez cały okres okupacji austriackiej nie mogło pogodzić się z odcięciem od Zamku Królewskiego, wizyta więc cesarza posłużyła za pretekst do odzyskania niegdysiejszej siedziby królów. Miasto, łaskawie, oddało Zamek cesarzowi, a ten, jak się można spodziewać pomógł w usunięciu żołnierzy ze Wzgórza Wawelskiego. Tak rozpoczęła się gruntowna restauracja Wzgórza z końcem XIX i na początku XX wieku. Za sprawą architektów Adolfa Szyszko-Bohusza i Sławomira Odżywolskiego Wawel odzyskuje swój blask. Pomagają liczni darczyńcy, którzy upamiętnieni zostali cegiełkami wmurowanymi w północnej części Wzgórza.
  Po krótkim okresie niepodległości wybucha II Wojna Światowa a Kraków zostaje stolicą Generalnej Guberni, na Wawelu rezyduje Hans Frank. Przebudowane zostają kuchnie królewskie, częściowej przebudowie ulega Zamek. Szczęśliwie najcenniejsze eksponaty - arrasy zostały w pore wywiezione do Kanady.
  Po II Wojnie Światowej rozpoczęto przywracanie Wzgórza jako siedziby narodowej kultury. W roku 1960 wróciły arrasy Zygmunta Augusta, w latach 90-tych Karolina Lanckorońska oddała na rzecz Muzeum kilkadziesiąt cennych obrazów włącznie z najcenniejszym Dosso Dossiego "Jowisz, Merkury i Cnota". Restauracja Wawelu jest kontynuowana, odnowa ta trwa do dnia dzisiejszego.

Literatura:

Stanisław Windakiewicz 'Dzieje Wawelu', Kraków 1925