Jan Długosz herbu Wieniawa 1415-1480
Gniazdem rodowym Długoszów było Niedzielsko w ziemi wieluńskiej, Jan ur. 1415 roku przychodzi na świat w Brzeźnicy w ziemi sieradzkiej, gdzie ojciec zajmował stanowisko starosty. Nadania ziemskie i tytularne dla Jana Długosza seniora były związane z jego działalnością rycerską, między innymi z udziałem w wojnie polsko-krzyżackiej. Obejmowanie urzędów - starosty brzeźnickiego czy następnie podrzęczego korczyńskiego wpłynęły na życie rodziny, Jan junior nauki zaczął pobierać w Nowym Korczynie.
W 1428 roku nastąpiła jego immatrykulacja na Akademii Krakowskiej, gdzie studiował trzy lata, nie zamykając jednakże bakalaureatu. Krakowska Alma Mater pozwoliła przyszłemu historiografowi zetknąć się z wybitnymi nauczycielami - Janem z Dąbrówki i Sędziwojem z Czechna. Pierwszy zapoczątkował nauczanie historii ojczystej, wprowadzając do retoryki kometarze do kronik Wincentego Kadłubka, drugi natomiast zgromadził olbrzymi kodeks źródłowy kronik (obecnie w zbiorach Muzeum Książąt Czartoryskich). Czasy studenckie przybliżają Długoszowi Kraków, to w mieście stołecznym spędzi kolejne 52 lata swego życia, mieszkając w Bursie Divitum, a po pogorszeniu się sytuacji materialnej rodziny, w Bursie Pauperum.
Około roku 1430-1431 Jan Długosz dzięki protekcji i koneksjom ojca zostaje pisarzem na dworze biskupa krakowskiego Zbigniewa Oleśnickiego, gdzie służyć będzie w charakterze sekretarza, a następnie zarządcy dóbr aż do śmierci swego protektora w 1454r. Związki z dworem biskupim pozwoliły Długoszowi otrzymać tytuł kanonika kapituły katedralnej mimo posiadania wyłącznie niższych święceń subdiakonalnych. Będąc sekretarzem biskupa Oleśnickiego, wyjeżdżał z delegacjami do Rzymu, skąd przywiózł kapelusz kardynalski dla swego protektora.
Po śmierci biskupa Oleśnickiego w wyniku sporu o następcę na jego stanowisko (istniały trzy kontrkandydatury, król Kazimierz Jagiellończyk poparł Jana Gruszczyńskiego, Jan Długosz Jakuba z Sienna - beneficjenta tytułu z rąk papieskich) z inicjatywy królewskiej doszło do ogłoszenia banicji i konfiskaty dóbr kanonika katedralnego. Między królem i Janem Długoszem doszło do porozumienia, od 1467 roku kanonik został wychowawcą synów królewskich: Władysława, Kazimierza, Jana Olbrachta. Cztery lata później wszedł w skład delegacji towarzyszącej Władysławowi podczas koronacji w Pradze, otrzymał tam propozycję objęcia arcybiskupstwa, nie przyjął go jednak.
Po roku 1455 Jan Długosz na 25 lat swego życia zajął się działalnością kronikarską i historiograficzną, w 1448 powstał ilustrowany przez Stanisława Durinka malarza cechowego tom Banderia Prutenorum (Sztandary wojsk krzyżackich z Prus), następnie 11 tomów Annales seu cronicae incliti Regni Poloniae (Roczniki, czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego z „Chorographia Regni Poloniae”, czyli geograficznym opisem ziem polskich od Odry po Dniepr.
Znana jest także działalność fundatorska Jana Długosza, powstają dzięki niemu budynki Bursy Kanonistów, kościoły św. Bartłomieja w Chotlu Czerwonym, św. Marcina i Małgorzaty w Kłobucku, św. Marii Magdaleny w Szczepanowie, św. Małgorzaty Dziewicy i Męczennicy w Raciborowicach, Najświętszej Marii Panny w Odechowie, domy mansjonarzy w Wiślicy i Sandomierzu. Brał udział w odbudowie Psałterii na Wawelu, Bursy Pauerum, był inicjatorem sprowadzenia do Krakowa z Częstochowy paulinów, podjął również zakończone fiaskiem starania o przyjęcie do Krakowa kartuzów.
W 1480 roku Jan Długosz umiera w swym domu na ul. Kanoniczej w Krakowie, nie doczekawszy oficjalnej pisemnej nominacji na stanowisko arcybiskupa lwowskiego, na jego pochówku na Skałce można odnaleźć informację, iż pełnił obowiązki kanonika krakowskiego, wiślickiego , sandomierskiego oraz posiadał tytuł elekta arcybiskupstwa lwowskiego.
Rok 2015 został ogłoszony przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Rokiem Długosza.
