Jan Władysław Bukowski (1873-1943) urodził się w rodzinie powstańca styczniowego Michała Wincentego i jego małżonki Izabelli z Matusińskich. Dzieciństwo spędził w Barszczowicach niedaleko Lwowa, gdzie ojciec zarządzał folwarkiem. Około roku 1880 po śmierci Michała WIncentego wdowa wraz z dwoma synami (Janem i Henrykiem) przeprowadziła się do Krakowa. Tu chłopcy uczęszczają do szkoły ludowej w pałacu Larischa, następnie do Gimnazjum św. Anny im. Bartłomieja Nowodworskiego. Kilka lat później nastąpi przeprowadzka do Nowego Sącza, gdzie posadę otrzymał Teofil Matusiński - brat wdowy.

  W 1893 po złożeniu egzaminu dojrzałości w nowosądeckim gimnazjum Jan i Henryk rozpoczynają studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jan równolegle rozpoczyna naukę w Szkole Sztuk Pięknych i już po roku rzuca prawo na UJ, by zająć się wyłącznie malarstwem. Ma wielkie szczęście - kadra krakowskiej szkoły jest w tym czasie wyjątkowo zróżnicowana: Władysław Łuszczkiewicz, Leopold Loeffler, Florian Cynk, Teodor Axentowicz, Jan Stanisławski, Jacek Malczewski, Leon Wyczółkowski, Józef Unierzyński. Jan Bukowski wcześnie otrzymuje nagrody i wyróżnienia, w 1895 udało mu się wybrać w podróż naukową do Wenecji, Florencji, Wiednia. W latach następnych dokształca się w zakresie grafiki i sztuce dekoracyjno-użytkowej w pracowniach: paryskiej E. Grasseta oraz monachijskiej Szkole Graficznej E. Neumanna i H. Wolffa.

  W 1902 roku zawiera związek małżeński z Marią Pauliną Sporn (z którą już wcześniej założył w Krakowie efemeryczną prywatną Szkołę Sztuk Pięknych i Przemysłu Artystycznego dla Kobiet). Lata kolejne przynoszą Janowi Bukowskiemu wiele pracy: zwiąże się ze szkołą Marii Niedzielskiej jako kierownik oddziału sztuki dekoracyjnej, jest założycielem "Polskiej Sztuki Stosowanej", profesorem Szkoły Przemysłu Artystycznego, członkiem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych, kierownikiem artystycznym Wytwórni Wzorów i Szablonów dla malarstwa ściennego, kierownikem artystycznym Zakładu Witraży i Mozaik Żeleńskiego.

  W roku 1943 zmarł w Nowym Targu, gdzie przebywał na kuracji, pochówek nastąpił w Krakowie na Cmentarzu Rakowickim.

  Realizacje:

 • 1907 witraż reklamowy zakładu Żeleńskiego,
 • 1910 witraże Domu pod Stańczykiem,
 • witraże do okien kościołów: jezuitów w Krakowie, parafialnego w Proszowicach, św. Wojciecha w Kąclowej, Bożego Ciała w Słomnikach, Wniebowzięcia NMP w Sosnowcu, św. Szczepana w Krakowie,
 • projekty mozaiki do: katedry ormiańskiej we Lwowie, jezuitów w Krakowie, św. Kazimierza w Nowym Sączu
 • polichromie w: sanktuarium w Mogile, kaplicach Bazyliki Mariackiej w Krakowie, kościele św. Józefa w Krakowie, kaplicy Reformatów w Kętach, kościele parafialnym w Bolesławcu, w kościele w Skrzyszowie, kościele w Szczyrzycu, w Domku Loretańskim w Krakowie, Kaplicy Szkolnej w Nowym Sączu, kościele OO. Reformatów w Wieliczce, kościele pw. Wszystkich Świętych w Babicach, kościele w Kłodnie Wielkim (obecnie na terytorium Ukrainy), kościele parafialnym w Proszowicach, katedrze sandomierskiej projekty wnętrz: kina "Zachęta" w Pałacu Spiskim w Krakowie,
 • ołtarze: w kościele parafialnym w Zawierciu, w kaplicy w Kobierzynie, kościele św. Kazimierza w Nowym Sączu obrazy do nastawy ołtarzowej w: kościele w Zabawie, kościele NSPJ w Tarnowie.

  Już po śmierci odkryto Bukowskiego na nowo, wystawa zorganizowana w z 1947 roku przez Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych (nazwa obowiązująca po wojnie, wcześniej Szkoła Przemysłu Artystycznego) oraz Miłośników Książki wykazała, jak tytaniczną pracę wykonał w zakresie tworzenia projektów kompozycyjnych książek, projekt ekslibrisu Biblioteki Jagiellońskiej z 1906 roku autorstwa Jana Bukowskiego jest po dziś dzień w użyciu.


  Literatura:

  Sztuka sakralna Krakowa w wieku XIX część III pod red. Joanny Wolańskiej i Wojciecha Bałusa, Universitatis, Kraków 2010.