Tereny pomiędzy Rakowicami, Czyżynami, Olszą, Mistrzejowicami, Bieńczycami oraz Prądnikiem Czerwonym przeznaczone były przywilejem królewskim na pastwiska dla mieszczan. Część łąk między Rakowicami i Prądnikiem Czerwonym wykorzystywano tradycyjnie na place do ćwiczeń, co w XIX wieku doprowadziło do przeznaczenia tych terenów na Exercieplatze dla wojska austriackiego (błonia nie były zabudowane ani wykorzystywane jako łąki paśne). Przy rozbudowie Festung Krakau w roku 1856 powstał fort reditowy "Pszorna" (obecnie pozostałości na ternie Muzeum Lotnictwa Polskiego). Przedpola fortyfikacji zostały zabezpieczone przed zabudową rewersem demolacyjnym, co zablokowało żywiołowy rozwój wsi podkrakowskich na tym terenie. Rok 1880 to czas powstania koszar wojskowych na Rakowicach z załogą 3 szwadronów I Galicyjskiego Pułku Ułanów (w międzywojniu koszary zajmie 8 Pułk Ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego). Pole ćwiczeniowe ułanów wykorzystują także utworzonemu na rozkaz cesarza Fortecznemu Oddziałowi Balonowemu.W koszarach umieszczono aparaty do wytwarzania wodoru balonów systemu Parseval-Sigsfeld (produkcja "Semperitu"). Dla rozbudowanych wówczas koszar zaprojektowano system dróg dojazdowych bitych i kolejowych. W roku 1912 utworzono Oddziały Lotnicze przy istniejących Oddziałach Aeronautów, w Krakowie zaplanowano budowę Flugparku 7, w tym celu wykupiono od OO. Dominikanów 55 ha terenów na wschód od koszar w Rakowicach. Lotnisko zostało zaprojektowane jako skomplikowany system z zaznaczonymi strefami wzlotu, portu technicznego i zaplecza socjalnego przez architekta Paula Vera. Pole wzlotów było w formie trapezu 300X500 metrów, na wyposażenie lotniska składały się również potężne hangary, stajnie, magazyny (każdy samolot potrzebował do transportu dwóch wozów i 4 koni).

  W 1914 roku lotnisko liczy już 6 maszyn latających. W grudniu 1914 roku Albatrosy, Aviatiki, Lohnery i DFW wykonały dla c.k. armii prace zwiadowczo-szpiegowskie, co doprowadziło do zatrzymania ofensywy rosyjskiej w trakcie operacji limanowsko-łapanowskiej, zabezpieczając tym samym Kraków, będący kluczem do Wiednia. Przesunięcie frontu na wschód spowodowało pewne przemieszczenia, lotnisko rakowickie stanie się zapleczem stabilnej sytuacji na polu walk w Galicji. W 1918 pole manewrowe ma wymiary 500X800 metrów, oś ruchu na kierunku wschodnio-zachodnim, jest jednym z największych stałych lotnisk wielkiego imperium, działa regularna poczta lotnicza między Wiedniem, Lwowem i Kijowem... (Lotnisko Czyżyny -ciąg dalszy)


  Literatura:

  Krzysztof Wielgus: "Rakowice-Czyżyny lotnisko Krakowa. Od "Ogrodu dla lotników do Lotniczego Parku Kulturowego" Muzeum Lotnictwa Polskiego Kraków 2002