Za początek istnienia miejscowości można uznać działalność braci Wolfram, którzy uzyskali od króla Władysława Łokietka prawo do karczunku lasu. W tym początkowym okresie ważniejsze znaczenie miała wieś Dłużec, wspomniani bracia pełnili tam rolę sołtysów oraz nadzorców lasów rozciągających się w kierunku Pilicy. Powstało w ten sposób "Civitas Wolframi" czyli dzisiejszy Wolbrom. Wieś, później miasto Wolbrom rozwijało się dobrze dzięki przywilejom, jakie uzyskało od kolejnych władców. Przez Wolbrom prowadził szlak z Krakowa do Wielkopolski, miasto leżące na szlaku bogaciło się więc, czerpiąc dochody z obsługi przejeżdżających kupców. Wielki kryzys nastąpił w wyniku potopu szwedzkiego. Miasto zostało zaatakowane, zniszczone i wyludnione. Również podczas zaborów Wolbrom przestał się rozwijać - co więcej, po powstaniu styczniowym Wolbrom utracił prawa miejskie, był to efekt represji narzuconej przez cara. Dopiero po odzyskaniu niepodległości miejscowość zaczęła się rozwijać, w 1931 roku Wolbrom odzyskał prawa miejskie, rozwijał się słabo.
  Prosperity Wolbromia uległo załamaniu podczas II wojny światowej. Niemcy utworzyli na terenie miasta getto dla ludności żydowskiej, wielu z Żydów zginęło w getcie, ci którzy przeżyli zostali wywiezieni do obozu w Bełżcu. Garstka Żydów, którzy przeżyli II wojnę światową pozostała w miasteczku do lat 50-tych. Ich potomków można dziś spotkać w Izraelu i Stanach Zjednoczonych.
 


• Wiatrowski Antoni, Ilustrowany przewodnik po Ziemi Olkuskiej, Olkusz 1938, rozdz. Wolbrom, s. 91.