Pierwotny kościół drewniany pochodził z roku 1646, został dobudowany do klasztoru  SS. Bernardynek założonego przez Teresę Zadzikównę (siostrę biskupa krakowskiego i księcia siewierskiego Jakuba Zadzika). Następnie w tym samym miejscu SS. Bernardynki wybudowały kościół murowany w latach 1694-1703 dzięki wsparciu finansowemu wojewody sandomierskiego Michała Warszyckiego. Konsekracji kościoła dokonał biskup krakowski Kazimierz Łubieński. Kościół ucierpiał podczas wielkiego pożaru w Krakowie w roku 1850, został w latach późniejszych odbudowany i odnowiony.
   Bryła kościoła: murowana z cegły, barokowa, otynkowana zwrócona jest prezbiterium na południe. Wewnątrz znajdują się dwie empory oddzielone od prezbiterium drewnianą balustradą.
   Wyposażeie wnętrza datuje się na późny barok. Ołtarz główny, cztery ołtarze boczne oraz ambonę wykonał naprawdopodobniej snycerz krakowski Jerzy Hankis. Artysta wykorzystał tu motyw suchego akantu. Obraz w ołtarzu głównym to łaskami słynące wyobrażenie św. Józefa z Jezusem Chrystusem w wieku dziecięcym, jest to wytwór XVII-wiecznej szkoły włoskiej, przywieziony do Krakowa przez biskupa Jakuba Zadzika. W ołtarzu bocznym eksponowana jest XVII-wieczna figura Dzieciątka Jezus tzw. Koletańskiego przeniesiona ze zlikwidowanego klasztoru koletek na Stradomiu. Na ścianach zachowane epitafium z maramuru dębnickiego żony (Katarzyny) i teściowej (Franciszki Zucchi) Franciszka Placidiego przez niego zaprojektowane i ufundowane. Polichromię kościoła w roku 1913 wykonał Jan Bukowski.

  Literatura:

  Adamczewski Jan. Mała encyklopedia Krakowa, Kraków 1996

  Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, t. IV Miasto Kraków, cz. 2 Kościoły i Klasztory Śródmieścia, red. Adam Bochnak i Jan Samek